Pomysł budowy nowoczesnego osiedla, poza strefą zwartej zabudowy miejskiej, powstał już na początku lat dwudziestych, kiedy, wraz z włączeniem w obszar miasta w kwietniu 1920 roku 18 podmiejskich gmin i powiększeniem jego obszaru z 845 ha do 6532 ha.

Pojawiła się wówczas potrzeba określenia właściwej dla rozbudowującego się miasta polityki terenowej – 6 grudnia 1922 roku powołany został Komitet Rozbudowy Miasta .

Komitet ten 9 lutego następnego roku uchwalił między innymi rozszerzenie granic miasta w kierunku północnym i rozbudowę miasta aż poza stację wodociągów w Lesie Gdańskim.

Rok później Komitet przyznał kredyty budowlane Banku Gospodarstwa Krajowego dwóm spółkom budowlanym, a w 1925 roku wystąpił z wnioskiem o przekazanie miastu terenów pod budowę nowego szpitala miejskiego i osiedli mieszkaniowych.

W tym czasie powstał, program rozbudowy mieszkaniowej Bydgoszczy.

W oparciu o zatwierdzony w lipcu 1931 roku plan i uchwałę Rady Miejskiej przystąpiono do realizacji osiedla willowego w Lesie Gdańskim, którego obszar o powierzchni 105 ha włączono do Bydgoszczy w roku 1933.

Najstarsza część tego osiedla, z fragmentem blokowej zabudowy przy ówczesnej szosie gdańskiej, terenie zaopatrzonym w drogi o twardej nawierzchni i sieć kanalizacyjno-wodociągową, powstała w 1936 roku

Do wybuchu II wojny światowej zbudowano kilka domów wyodrębnionej równolegle do szosy gdańskiej, ale oddzielonej od niej pasem zieleni ul. Gdańskiej. Na wschód od niej wytyczono ulice Sosnową, Modrzewiową, Jodłową, Świerkową i Bukową przy których stanęły pierwsze wille. W znacznym stopniu zabudowano wówczas ul. Jodłową i fragmentarycznie ul. Świerkową .

Po wojnie, w latach 1950-56, w kwadracie ulic Świerkowa – Modrzewiowa – gen. Józefa Sułkowskiego – gen. Józefa Dwernickiego – Żołnierska, powstała zachodnia część osiedla.